ความรำพึง จะสอน ตอนห่วงหา
ความเชื่อใจ จะสอน ตอนนินทา
แต่ความกล้า จะสอน ตอนเรากลัว
สามสิ่ง..ในชีวิตที่ไม่หวนกลับคือ เวลา คำพูดและโอกาส
สามสิ่ง..ที่ชีวิตเราจะขาดเสียมิได้คือ ความสงบของจิตใจ ความซื่อสัตย์และ ความหวัง
สามสิ่ง..ที่มีคุณค่าต่อชีวิตคือ ความรัก ความมั่นใจในตัวเองและเพื่อน
สามสิ่ง..ที่ไม่แน่นอนคือ ความฝัน ความสำเร็จและโชคชะตา
สามสิ่ง..ที่นำไปสู่ความพินาศของคนคือ เหล้า ความเย่อหยิ่งและความโกรธ
ชีวิตใคร ใครลิขิต ชีวิตใคร
ชีวิตใคร เป็นเช่นไร ใครย่อมรู้
ชีวิตใคร ใยต้องให้ ใครคอยดู
ชีวิตกู กูลิขิต ชีวิตเอง.
จะท้อแท้อ่อนใจไปใยเล่า ชีวิตเราชาตินี้ยังมีหวัง
หากแขนขายังดีมีพลัง ชีวิตยังไม่สิ้นดิ้นต่อไป
อันลิงช้าง กลางป่า เอามาหัด สารพัด หัดได้ ดั่งใจหมาย
เราเป็นคน หัดไม่ได้ ช่างน่าอาย ฝึกทำดี ไม่ได้ ควรอายลิง
- - ผู้ชนะเป็นส่วนหนึ่งของการแก้ - -
- - แต่ผู้แพ้เป็นส่วนหนึ่งของปัญหา - -
- - ผู้ชนะเสนอสิ่งใหม่ให้ทุกครา - -
- - ส่วนผู้แพ้คอยสรรหา คำแก้ตัว - -
- - ผู้ชนะมักจะบอก "ฉันขอช่วย" - -
- - ผู้แพ้ไม่เอาด้วย เรื่องปวดหัว- -
- - ผู้ชนะเห็นทางออก แม้มืดมัว - -
- - ผู้แพ้เฝ้าแต่กลัวเจอทางตัน - -
- - ผู้ชนะรอโอกาสทอง แม้ต้องยุ่ง - -
- -ผู้แพ้มุ่งเห็นร้าน ที่หมายนั่น - -
- -ผู้ชนะว่าทำได้ ต้องฝ่าฟัน - -
- -ผู้แพ้บอกเลิกฝัน มันยากไป..... - -
เพราะสังคม ประเมินค่า ที่จนรวย คนจึงสร้าง เปลือกสวย ไว้สวมใส่
หากสังคม วัดค่า ที่ภายใน คนจะสร้าง แต่จิตใจ ที่ใฝ่ดี
อยู่คนเดียวจงระวังความคิด อยู่กับมิตรจงระวังคำพูด
ความสำเร็จ มักอยู่ไกล เกินไปถึง กับคนซึ่ง นั่งหงอย และคอยหา
ความสำเร็จ จะมาอยู่ แค่ปลายตา กับคนที่ คิดว่า ต้องพยายาม
เพื่อนที่ดี มีหนึ่ง ถึงจะน้อย ดีกว่าร้อย เพื่อนคิด ริษยา
ดุจก้อนเกลือ เค็มนิดหน่อย ด้อยราคา ยังมีค่า กว่าน้ำเค็ม เต็มทะเล
นกที่ตื่นแต่เช้า ย่อมจับหนอนได้ก่อน
เป็นพระมีหน้าที่เทศน์ เป็นเปรตมีหน้าที่ขอ
คนสิ้นหวังมีหน้าที่รอ ส่วนคนสอพลอมีหน้าที่เลีย
ถ้าจะแพ้ อย่าอ่อนแอ ให้ใครเห็น ถ้าอยากเป็น คนเข้มแข็ง ต้องแกร่งไว้
ถ้าอยากร้อง ไห้ก็ร้อง ให้หนำใจ แต่ขอให้ ได้อะไร จากน้ำตา
สามสิ่ง..ที่ชีวิตเราจะขาดเสียมิได้คือ ความสงบของจิตใจ ความซื่อสัตย์และ ความหวัง
สามสิ่ง..ที่มีคุณค่าต่อชีวิตคือ ความรัก ความมั่นใจในตัวเองและเพื่อน
สามสิ่ง..ที่ไม่แน่นอนคือ ความฝัน ความสำเร็จและโชคชะตา
สามสิ่ง..ที่นำไปสู่ความพินาศของคนคือ เหล้า ความเย่อหยิ่งและความโกรธ
ชีวิตใคร ใครลิขิต ชีวิตใคร
ชีวิตใคร เป็นเช่นไร ใครย่อมรู้
ชีวิตใคร ใยต้องให้ ใครคอยดู
ชีวิตกู กูลิขิต ชีวิตเอง.
จะท้อแท้อ่อนใจไปใยเล่า ชีวิตเราชาตินี้ยังมีหวัง
หากแขนขายังดีมีพลัง ชีวิตยังไม่สิ้นดิ้นต่อไป
อันลิงช้าง กลางป่า เอามาหัด สารพัด หัดได้ ดั่งใจหมาย
เราเป็นคน หัดไม่ได้ ช่างน่าอาย ฝึกทำดี ไม่ได้ ควรอายลิง
- - ผู้ชนะเป็นส่วนหนึ่งของการแก้ - -
- - แต่ผู้แพ้เป็นส่วนหนึ่งของปัญหา - -
- - ผู้ชนะเสนอสิ่งใหม่ให้ทุกครา - -
- - ส่วนผู้แพ้คอยสรรหา คำแก้ตัว - -
- - ผู้ชนะมักจะบอก "ฉันขอช่วย" - -
- - ผู้แพ้ไม่เอาด้วย เรื่องปวดหัว- -
- - ผู้ชนะเห็นทางออก แม้มืดมัว - -
- - ผู้แพ้เฝ้าแต่กลัวเจอทางตัน - -
- - ผู้ชนะรอโอกาสทอง แม้ต้องยุ่ง - -
- -ผู้แพ้มุ่งเห็นร้าน ที่หมายนั่น - -
- -ผู้ชนะว่าทำได้ ต้องฝ่าฟัน - -
- -ผู้แพ้บอกเลิกฝัน มันยากไป..... - -
เพราะสังคม ประเมินค่า ที่จนรวย คนจึงสร้าง เปลือกสวย ไว้สวมใส่
หากสังคม วัดค่า ที่ภายใน คนจะสร้าง แต่จิตใจ ที่ใฝ่ดี
อยู่คนเดียวจงระวังความคิด อยู่กับมิตรจงระวังคำพูด
ความสำเร็จ มักอยู่ไกล เกินไปถึง กับคนซึ่ง นั่งหงอย และคอยหา
ความสำเร็จ จะมาอยู่ แค่ปลายตา กับคนที่ คิดว่า ต้องพยายาม
เพื่อนที่ดี มีหนึ่ง ถึงจะน้อย ดีกว่าร้อย เพื่อนคิด ริษยา
ดุจก้อนเกลือ เค็มนิดหน่อย ด้อยราคา ยังมีค่า กว่าน้ำเค็ม เต็มทะเล
นกที่ตื่นแต่เช้า ย่อมจับหนอนได้ก่อน
เป็นพระมีหน้าที่เทศน์ เป็นเปรตมีหน้าที่ขอ
คนสิ้นหวังมีหน้าที่รอ ส่วนคนสอพลอมีหน้าที่เลีย
ถ้าจะแพ้ อย่าอ่อนแอ ให้ใครเห็น ถ้าอยากเป็น คนเข้มแข็ง ต้องแกร่งไว้
ถ้าอยากร้อง ไห้ก็ร้อง ให้หนำใจ แต่ขอให้ ได้อะไร จากน้ำตา