โดย ของ รงค์ วงสวรรค์
- ระบบการศึกษาล้าหลังและความเฉื่อยชาของรัฐบาล ซึ่งผมอยากพูดว่าเป็นการคุมกำเนิดทางความคิดและปัญญา
- ความโลภมันกระโดดขึ้นไปเกาะอยู่บนหนังตาของทุกคน จนมองไม่เห็นความวอดวายที่ยืนรออยู่อย่างหิวกระหาย
- ช่องว่างระหว่างฐานะของบุคคลย่อมจะมีอยู่เสมอ ไม่ว่าในแห่งหนไหน (เราคิดอย่างนั้น) และเราจึงไม่เป็นทาสแห่งโมหจริตโดยมีปมด้อยเป็นฝ่ายยุยง
- การกังวลมันก็เหมือนกับนั่งอยู่บนเก้าอี้โยก คุณรู้สึกว่ากำลังเคลื่อนไหว แต่มันไม่เคยพาคุณไปถึงไหนได้เลย
- การมองเข้าไปในความหลังก็เช่นเดียวกับการอ่านหนังสือที่ยังไม่ได้เขียน
- นักเขียน ไม่มีสิทธิ์เป็นคนแปลกหน้ากับผู้อ่าน
- บาร์เท็นเดอร์ ไม่มีสิทธิ์เป็นคนแปลกหน้ากับคนกินเหล้า
- ความโกรธ เป็นลมพัดไฟในตะเกียงความคิดดับ !
- ศัตรูที่มีคุณธรรม มีค่ามากกว่าเพื่อนสับปลับ
- พรุ่งนี้มันเป็นคำแก้ตัวดีที่สุดของคนเกียจคร้าน มันเป็นความหวังของคนที่เดินทางผ่านวันวานมาอย่างสะเพร่า
- เวลา มันหาได้มีสาระมากไปกว่าเป็นเพียงความว่างเปล่าที่ยืนรออยู่อย่างหิวกระหายเพื่อให้ผู้คนได้บรรจุเหตุการณ์ลงในมัน
- เวลามันไม่เคยมีอาวุธไว้ป้องกันตัวเองจากความโหดร้าย
- ความเมตตาเป็นอาวุธเพียงชนิดเดียวในการเข่นฆ่าความจน
- เมื่อเด็กวิ่งไปบนความรื่นเริง นั้นเป็นความบริสุทธิ์ที่ผู้ใหญ่จะต้องซ่อนความละอายไว้ในความอิจฉา
- ความขุ่นหมอง มันเริ่มต้นจากความวังเวงราวกับหัวใจโดนแขวนไว้กับเส้นด้ายเปื่อยในเวิ้งว้างของโพรงอก
- ศัตรูที่ร้ายกาจของคนก็คือคนด้วยกัน
- ความจนกับความจริงใจเป็นมือขวาและมือซ้ายของกันและกัน
- เวลามันเป็นเพียงชะลอมที่วางท้าทายให้ผู้คนเอาความโง่เขลาของตนเติมลงไปแทนน้ำ
- กลางคืนยาวนานเพื่อให้เรามีโอกาสเรียนรู้ถึงวันพรุ่งนี้
- ยากเหลือเกินที่คนเราจะหนีความเหงา มันร้ายยิ่งกว่าเงาหรือเจ้าหนี้
- เวลามันเป็นกับดักที่ขึงขวางไว้ระหว่างการเกิดกับความตาย
- คนเราสูงเท่ากันเสมอบนเตียงนอนและในหลุมศพ