ไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยไม่ใช่ความล้มเหลว ความล้มเหลวคือความคิดที่ว่า
ตนเองไม่สามารถประสบความสำเร็จในชีวิต หากไม่ได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัย...
โลกนี้ไม่มีงานสกปรก งานสกปรกคืองานของคนใจสกปรกเท่านั้น...
โลกนี้ไม่มีงานต่ำต้อย งานต่ำต้อยคืองานของคนที่คิดว่าตนเองไม่มีค่าเท่านั้น..
การศึกษาไม่ใช่โรงเรียน ไม่ใช่ตำรา ไม่ใช่มหาวิทยาลัย ไม่ใช่ประกาศนียบัตร
ปริญญา..
ไม่ใช่ปริญญาบัตร หากคือความต้องการที่จะยกระดับของปัญญา และปัญญานั้นไม่ใช่เป็นเพียงความคิดเท่านั้น หากคือความเมตตาด้วย
ดังนั้นการศึกษาจึงไม่ใช่การพัฒนาสมองส่วนเดียว
หากเป็นการยกระดับจิตใจและวิถีชีวิตด้วย.......
การใช้ชีวิตก็เหมือนการชักว่าวในสายลมแรง
คุณไม่มีเวลามาเปิดตำราว่าต้องทำอย่างไร......
ความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่จากโชคไม่น่าภูมิใจเท่าความสำเร็จเล็กน้อยด้วยมือของเราเอง...
เคยเห็นผึ้งฆ่าตัวตายไหม เคยได้ยินมดบ่นไหม เคยได้ยินแมงมุมนินทาชาวบ้านไหม หรือว่าพวกมันรู้ว่ามีเวลาเหลือในโลกนี้เพียงเล็กน้อย จึงไม่ยอมเสียเวลาทำเรื่องที่ไร้ความหมาย
ทุก ๆ นาทีมีตัวตนของมันเพียงแวบเดียวและไม่หวนกลับมาอีก น่าเสียดายหากต้องเสียมันไปกับการบ่น การก่นด่าโชคชะตา การคร่ำครวญ และการนินทา.....
หนังสือก็เหมือนวิตามิน กินชนิดเดียวตลอดเวลา ไม่ได้ช่วยทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้น..
คบเพื่อนไม่ดีก็เหมือนพบหนังสือที่ทุกหน้าว่างเปล่าและยังอ่านต่อไป..
ระบบที่เลิกยากที่สุดในสังคมคือระบบทาส
ไม่ว่ามองไปในทิศทางไหนก็เห็นแต่ทาสวัตถุ ทาสเงินตรา ทาสรถยนต์
ทาสยี่ห้อสินค้า ทาสชื่อเสียง น่าขันที่บางคนเห็นโซ่ตรวนเป็นเครื่องประดับ...
คนที่ไม่เคยหิว ย่อมไม่สามารถซาบซึ้งรสของความอิ่ม..
ความสำเร็จที่ผ่านความล้มเหลวย่อมหอมหวานกว่าเดิม...
หัวใจของการเดินทางไม่ใช่อยู่ที่จุดหมาย หากที่ประสบการณ์สองข้างทาง...
ไม่ต้องเก่งไปหมดทุกอย่าง แต่จงสนุกกับงานทุกชิ้นที่ทำ...
สังคมของเราตอนนี้เต็มไปด้วยคนที่เป็นทุกข์
สังเกตจากคนที่ต้องพูดโทรศัพท์ในโรงหนัง โดยไม่สามารถมีความสุขง่าย ๆ สักชั่วยามเดียว..
การรีบร้อนหาแฟน ก็เหมือนการเดินทางไกลโดยไม่ตรวจสภาพรถก่อน..
ไม่มีอะไรเสียเวลามากไปกว่าการคิดที่จะย้อนกลับแก้อดีต...
ไม่เคยมีอะไรช้าเกินไปที่จะทำในสิ่งที่ตนฝัน
โลกเรามีนักศึกษาที่เข้าโรงเรียนในวัย 60 เจ้าสาวที่แต่งงานในวัย 70 นักเขียนที่เริ่มงานเขียนตอนอายุ 80 ฯลฯ...
ไม่มีใครเกิดมาไร้ค่า
แม้แต่คนโง่ที่สุดก็ยังฉลาดในบางเรื่อง และคนฉลาดที่สุดยังโง่ในหลายเรื่อง....
จงพร้อมรับคำชมและคำตำหนิ ด้วยรอยยิ้มแบบเดียวกัน...
วันใดที่คิดยอมแพ้ ลองนึกถึงคนไร้แขนที่ว่ายน้ำได้
คนอัมพาตที่เขียนหนังสือโดยการกะพริบตา คนตาบอดที่เล่นคอนเสิร์ต คนพิการที่เล่นกีฬาได้ดีกว่าคนธรรมดา...
วันใดที่รู้สึกเบื่อโลก ถามโลกด้วยว่าเบื่อเราไหม...
การลงทุนที่ต่ำที่สุดและให้ผลตอบแทนสูงที่สุด คือการยิ้ม...
รู้ว่าหลงทางแล้วกลับมาตั้งต้นใหม่ ยังเสียเวลาน้อยกว่าเดินต่อไป ..
คนฉลาดผ่านวันไม่ดีด้วยดี ....
