"เสียงหึ่งๆ นั่นหมายถึงอะไรบางอย่าง เราจะไม่ได้ยินเสียงหึ่งๆ แบบนั้น .. หึ่งแล้วก็หึ่งอีก ... โดยที่มันไม่ได้หมายถึงอะไรบางอย่าง ถ้ามีเสียงหึ่งๆ ใครบางคนก็ต้องทำเสียงหึ่งๆ และเหตุผลข้อเดียวที่ฉันรู้ในนการทำเสียงหึ่งๆ ก็คือ นายเป็นผึ้ง"
"และเหตุผลข้อเดียวในการทำน้ำผึ้งก็คือเพื่อจะให้ฉันกิน"
ฉันสงสัยจังว่านายจะมีอะไรอย่างเช่นลูกโป่งบ้างมั้ย แค่พูดกับตัวเอง นึกถึงลูกโป่งแล้วก็เลยสงสัย
เจ้าหมีงี่เง่า.. แต่ลูกไม่ได้พูดออกมาดังๆ เพราะลูกชอบมันเหลือเกิน
เมื่อพูห์ลอยไปข้างบน
"ฉันกำลังเริ่มจะเป็นทุกข์อยู่พอดี ฉันค้นพบว่าตอนนี้ไม่เป็นที่สงสัยอีกต่อไปแล้ว ว่าพวกผึ้งมันสงสัย"
"แต่ถ้านายไม่ทำ ฉันก็ต้องปล่อยมือ" พูห์บอก "และคนที่พังคือฉัน"
ฉันยิ่งไม่ถูกเหรอ?
ก็ไม่เชิงไม่ถูกหรอก แต่มันไม่ถูกลูกโป่ง
ข้อความในแผนที่ภาษาไทย น่ารักมาก
ป่า 100 เอเค่อ , ที่หดหู่ของอียอร์ ค่อนข้างแฉะและเศร้า , ที่ซึ่งวุซเซิลไม่ได้อยู่ , ยาดๆ มิดๆ ของแรบบิต , เหมาะสำหรับปิกนิก , กับดักเฮฟฟาลัมป์ของพูห์ , สนหกต้น, ต้นผึ้ง , บ้านอาวล์ , บ้านแคงกา , บ้านแรบบิต , ที่น้ำท่วม , บ้านผม , ก้อนหินใหญ่ๆ , ไปขั้วโลกเหนือ , บ้านพิกเลต
วาดโดย ผม และคุณเชปเพิร์ดช้วย
คริสโตเฟอร์ โรบิน
ตอนที่ยิงถูกมัน ผมไม่ได้ทำมันเจ็บใช่มั้ยฮะ
ไม่เลยสักนิด...
ตอน ซึ่งพูห์ไปเยี่ยมเพื่อนและเอาตัวไม่รอด
ฝึกกายบริหารหน้ากระจก
"ทรา-ลา-ลา ทรา-ลา-ลา"
ทิดเดิล อิดเดิล ทิดเดิล อิดเดิล
รัม ทัม ทัม ทัดเดิล อิดเดิล
มันนึกสงสัยว่าคนอื่นๆ ทุกคนกำลังทำอะไร และการเป็นคนอื่นจะรู้สึกอย่างไร
บ้านแรบบิต
"ที่ฉันพูดคือ มีใครอยู่บ้านมั้ย"
"ไม่มี!" เสียงหนึ่งตอบมา
"โธ่เอ้ย" พูห์ว่า "ไม่มีใครอยู่ที่นี่เลยเหรอ"
"ไม่มีใคร"
พูห์ชอบอะไรสักนิดเสมอตอนสิบเอ็ดนาฬิกา
"ข้อเท็จจริงก็คือ" แรบบิตว่า "นายติด"
"เรื่องของเรื่อง" พูห์พูดเคืองๆ "มันก็เพราะไม่ทำประตูหน้าบ้านให้ใหญ่พอนั่นล่ะ"
แรบบิตเกาหนวดอย่างใช้ความคิด
"แต่อย่างว่าแหละ คนบางคนเหมาะจะอยู่บนต้นไม้ บางคนเหมาะจะอยู่ใต้ดิน.."
พูห์ตั้งท่าจะถอนหายใจ และแล้วก็พบว่าไม่สามารถทำได้ เพราะตัวของมันคับโพรงเหลือเกิน น้ำตาร่วงลงมาหยดหนึ่งขณะที่มันพูดว่า
"งั้นนายช่วยเลือกหนังสือที่มันฟังแล้วอิ่มอกอิ่มใจหน่อยนะ แบบที่จะปลอบประโลมหมีที่เอาตัวไม่รอดได้น่ะ"
ดังนั้น ตลอดหนึ่งสัปดาห์ต่อมา คริสโตเฟอร์ โรบิน จึงอ่านหนังสือประเภทนั้นทางปลายด้านเหนือของพูห์ และแรบบิตก็นำผ้าที่ซักมาตากทางปลายด้านใต้
ตอน ซึ่งพูห์กับพิกเลตเป็นนักแกะรอยและเกือบจับวูซเซิลได้
"ฉันเพิ่งนึกออกว่ามีอะไรบางอย่าง ที่ฉันลืมทำเมื่อวานและไม่สามารถจะทำพรุ่งนี้ได้ ดังนั้นฉันจึงคิดว่าจะกลับไปทำเสียเดี๋ยวนี้เลยดีกว่า"
ตอน ซึ่งอียอร์ทำหางหาย และพูห์หาเจอ
"เอ้ะ เกิดอะไรขึ้นกับหางนาย" .. มันไม่อยู่
ถ้าจะมีใครซักคนที่เรียกว่าแสนรู้ละก็.. อาวล์นี่แหละหลายแสน
กะรุณาดึงกะดิ่งถ้าต้องการให้มาเปออิด
กะรุนาเคาะถ้าไม่ต้องการให้มาเปอด